Gecenin bi vakti evde tek başıma olmama rağmen gram korku duymuyordum. Kafanız bozuk olunca korku, telaş gibi duygulara yer veremiyorsunuz beyler, ne kadar duygu boşluğunuz varsa kafanız bozuk olunca o boşluklar sinir ya da sıkıntıyla doluyordu.

Geçtim eve, gamzeyle mesajlaştık biraz, olanları anlatmadım ama babasının gözünde herşeyi yetiştiren bi tip olmak istemiyordum, olgun biri olduğumu düşünmesi gerekiyordu. Sonra gamze uyudu, bende şuursuzca olanları, konuşmaları, hayatımı, gamzeyi dusunmeye başladım. Babası bizi ayırırsa napardım lan ben? Gamzeye o kadar çok alışmıştım ki tek gün bile görmeden edemiyordum. Bağlanmıştım fazlasıyla ve bu ben farkında olmadan gerçekleşmişti. O an kendime itiraf ettim beyler, ben gamzeye aşık olmuştum...

Aşık olduğumu bugüne kadar kendime itiraf edememe sebebim, daha önce gerçekten sevdiğim tek kız benim duygularımla oynadı beyler. Körü körüne seviyordum, yeri geldi ona hediye almak için çalıştığım oldu, yeri geldi onun için kavga ettim. Bütün bunları bi hiç uğruna yaptım dıbına koyayım, bi gün eski sevgilisi geri dönünce bana tekmeyi basıp gitti. O günden sonra nasıl aşık olabilirsiniz ki? Ya da olsanız da tekrar aynı şeyleri yaşama korkunuz olmaz mı sizinde beyler? Bu yüzden kendime söz vermiştim bundan sonra evlenene kadar kimseyi sevmek yok diye ama gönül laftan anlamıyordu...
Edit;Ulan aşırı efkarlandım, o günleri ne zor atlatmıştım amk