Saat 6 civarlarıydı artık. Ben tekrar geçtim kent park a. Bu sefer onun benimle konuşmak icin oturduğu salıncağa oturdum. Birinin hayatına girip onu yerin dibinden çıkarmakla kalmayıp ayaklarını yerden kesen şey ne olabilirdi? Insan olması olanaksız geliyordu bana.

Daha dün burada biçare sızlanırken şimdi kalbim bambaşka birisi için bambaşka bir ritimde atıyordu. Halimden memnunmuydum ?

Sanırım öyleydim. Balkonlarına baktım belki çıkar da birdaha gorurum diye.

Icimden dedim 1 saat gecti dayanamıyormusun.

Aklıma bir anda söyleyeceği şarkı geldi. Acaba ne soyleyecekti. Telefonumu çıkardım açtım mesajları bir şey yoktu. Neden yoktu acaba ?
Çünkü internetim yoktu. (Paketim mi yoktu yoksa çekmemiş miydi hatırlamıyorum)

Internete kavuşmak için eve gidesim vardi ama bir yandan da ona bu kadar yakinken uzaklaşmak beni bitiriyordu. Bir yarim saat kadar daha orada bekledim. Balkonda bir hareketlilik olmayinca yavaş yavaş durağın yolunu tuttum.

En arkaya geçtim otobüste. Kafamı cama dayadım onu düşünüyorum hala. Her kapı açılışında hayallerimi bırakıp etrafa baktım gelmişmiyim diye. Onu düşünürken ne kadar uzun sürebilirdi ki eve gelmem? Hemen geçmişti zaman. Kapı açıldı. Etrafıma baktım evet gelmiştim.

Eve girdim baktım hala kimse yok evde. Mutfağa geçtim baktım yemekler falan duruyor. Sanırım tekrar gitmişler düğün hazırlıklarına.

Evde tek olmanın rahatlığı yine üzerimdeydi. Yatağıma uzandım ve yastığıma sımsıkı sarıldım. Burnumda hala onun kokusu vardı kegib kegib geliyordu. Hiç gitmemişti ki.. Yastık onun yerini tutamasa da ben hayallerim ile ona destek çıkıyordum. Tam ona dalmıştım uyuyacaktim ki telefonumdan mesaj sesi geldi.

Bakalım nasıl bir şarkıymış bu dedim gülerek açtım telefonumu. Açtığım gibi mustafanın onlarca aramasını gordum. Sonra arardım onu sıkıntı değildi.

Mesajlara geldim. Baktım onun mesajı yok.
Gözüm onu aradığından bana gelen mesajı çok sonra gördüm.

Bilmediğim bir numaradan mesaj gelmişti;
"Aşağı gel seninle beş dakika konuşucaz"

Ne alaka dedim içimden. Yanlış gelmiştir falan diyorum . Pencereden bakayım dedim aşağıda gercekten birisi var mı diye.

Kamelyada tek ayağını diğer bacağının ustune atmış biri gözüme çarptı. Sanırım bana mesajı atan kişiydi.

Kim bu acaba ya diye merak ederken üzerime ceketimi alıyordum tekrardan. Kendimi tutamamıştım. Ah şu merak yok mu merak.