o an bende çok üzüldüm ardayı teselli etmeye çalıştım olmadı bir kaç gün sonra ankarada indirdiler kamyondan ancak bize eşlik eden askerlerin sayısı azalmıştı ve çoğu asker hüzünlüydü sormak istedim ancak cesaret edemedim tekrar ardanın verdiği cevabı duymak istemedim ardayı anlayabiliyordum bende annemi kanserden kaybetmiştim ama şimdi seviniyorum bu kötü durumları görmediği için. Askerler hemen bizi etrafı duvarlarla çevrili ve birsürü askerin olduğu bir yere zütürdü herkese çadır verildi ben istemedim ama babam aldı hazırlıklıydım böyle durumlara kurdum çadırımı ve uyku tulumumu kontrol ettim babama verdim bir tanesini ve ardanın çadırına gittim çadırdan ve biraz yiyecekden başka bişey yoktu ellerinde ne olur ne olmaz diye kamp bıçağını verdim zaten baltalı kılıcım vardı benim. sonra o gün çok yorucu geçmişti çadırımda uyumuşum. silah sesleriyle uyandımetraf daha düzenliydi ancak bu silah seslerinden ürkmüştüm koştum dışarı baktım babamın yanına gittim ne oluyor diye sordum askerler ve zombiler dedi ardanın yanına gittim uyuyordu annesi çadırın başında bekliyordu rahatsız etmek istemedim çadırıma döndüm uyudum ertesi gün çığlıklar ve bağırışlar içinde babam uyandırdı beni zıpladım hemen dışarı baktım zombiler kamp alanımızdan içeri girmişti askerlerin çoğu zombi olmuştu hemen toparlanıp ardanın yanına koştum babamla birlikte , ardada toparlanmış bize doğru koşuyordu arkadan annesi çadırı toplayıp geldi ne yapacağız diye düşünürken askerler panik yapmayın diye bağırıyordu bu halde dışarı çıksak şansımız olmazdı burda kalırsakta askerler başarısız olursa biterdik bir askeri jeep gördüm ona doğru koştuk bir asker jeepin üstünde bize koşun diye bağırıyordu bindik hepimiz arabaya ve o gibI GÜVENLiKLi kamp alanını terk ettik askere sordum ismi ishanmış nereye gidiyoruz diye sordu babam ihsan abi bilmiyorum dedi...