Temiz oksijenden sonra tekrar aşağı iniyordum, ağır adımlarla..

Annemin yanına oturup iki foseptik çukurunu karşıma alıp sohbete başlamıştık.
Çaylar içilmiş zütler gibilmişken annem o yıkıcı cümleyi kurdu 'Haydi mehtap biz mutfağa geçelimde çiftler yalnız kalsın'

Bi anda kendimi sahra çölünün tam ortasında çaresizce boşluğa bakan bedevi gibi hissettim, öyle bakıyordum annemin ardından..

huur mehtap abla ve annem mutfağa gitmişlerdi, bakire kızları şükran yanıma sokuldu ve 'Ee napiyosun bakalım' diye absürt ve salakça bi soru sordu..

Manasızca yüzüne bakıp, 'Şu anda Hitlerin egzos katlidıbına maruz kalan bir yahudi gibi hissediyorum kendimi' diyemedim tabi.
iyilik sağlık diyerek konuyu geçiştirdim.

Bir şekilde bu kızı kendimden uzaklaştırmalıydım, Benden nefret etmesini sağlayıp huur annesiyle beraber bu evden göndermeliydim.. Ama nasıl olucak diye zihnimin içinde bunu düşünmeye başladım..