Leyla;
Birden Şerife teyzenin sesiyle uyanıyorum sanki, Bana Leyla kalk diyordu. Uyandığım da ise annem ile babam evde yok. Gece gece ikiside birden kaybolmaz kesinlikle, salonda bir patırdı oluyor. Hemen salona doğru koştum, kimse yok. Çok korkmuştum, dış kapıyı açık bıraktım korkudan. Hemen annemi aradım, telefonu açmadı annem. Ardından babamı oda yok. Kapının önünde babamın arabası da yoktu. Yan komşumuzun kapısını çaldım, bizimkileri görmüş mü diye? Senin haberin yok mu? dediler bana. Bende hayır dedim. Şerife teyze rahatsızlanmış, bizimkiler onu hastaneye zütürmüş acile. Sonra evin kapısını kapatım, dayımların yanına gittim. Evde tek başıma korktum. Geç saatte gelmeme şaşırmıştı dayımla yengem, hayırdır kızım bu saatte ne işin var diye sordular, bende bizimkilerin komuşumuzu acile kaldırdıklarını söyledim. Yengemle oturup sohbet ediyorduk, o sırada babam aradı. Neredesin Leyla? Eve gel çabuk, Baba ben dayımlardayım, siz naptınız? Sen gel eve, anlatırım.

Dayım beni eve kadar bıraktı, eve çıktım. Babamın canı sıkkın balkonda sigara içiyor, annem yok ama.

Baba annem nerede? diyorum.

Babamda anlatıyor, Şerife teyzeni hastaneye kaldırdık kızım, bende biliyorum baba, komşumuz söyledi. ee ne olmuş baba Şerife teyzenin nesi varmış? Kalp krizi geçirdi. Benim de o an kalbim çarpmaya başladı korkudan, baba nasıl olur ya? Babam ise hala müşahede altında, annen başında bekliyor. Şerife teyzenin çoluk çocuk torun, hepsi şehir dışında. Annemde mecburen başında bekleyecek dedi babam. Babam da sabah işe gideceği için, geri dönmüş. Babam uyumuya gitti, benimde gözüme uyku girmedi. Televizyon başında, annemden haber bekledim.