Neyse başladık basketbol maçına, ilk başta güzel eğlenceliydi, yalnız Leyla bir'an da hırslanmaya başladı. Faul yapıyor beni itekliyor, ulan gövdemi kullansam alırdım o maçı, ki maçın Leyla'nın yenip yenmemesi umrumda değil. Bana faul yaptıkca gülüyordum, ama yinede maçı ben önde zütürüyordum.

Maç bittiğin de Leyla'yı yenmiştim, espirisine oynamayı öğren de gel bücür dedim.

Leyla çok sinirlenmişti, napayım elimden geleni yaptım diye bağırdı.

Ben: He he yapmışsındır.
-
Leyla: Sussana gerizekalı, sen kendine bak bir gün sigara yüzünden tıkanıp ölürsün inşallah
-
Ben: Ha? (diyip güldüm)

Bir oyun yüzünden bu kadar sinirlenmesine anlam veremedim, aksine gülmüştüm.

Leyla: gülme yeter!
-
Ben: Yahu abartma, altı üstü bir oyun, diyip gülmeye devam ediyordum.
-
Leyla birden, topu aldı yüzüme doğru fırlattı. Refleks ile elimle yüzümü korudum. Top parmağımı sıyırarak geçti, sanki parmaklarım kopardı yerinden top, birden acıdan bağırmaya başladım. Napıyosun lan ruh hastası? diye. Leyla, ağlama lan hanım evladı diyip sinirli sinirli gitti yanımdan.

Parmaklarımın acısından bağırıyorum amk, resmen anıracam. Direk beden hocasının yanına gittim, hocam parmaklarımı hissetmiyorum kopardılar sanki. Parmaklarıma baktı, birşey yok şimdi geçer dedi. Zaten bi 10 dakka sonra acısı geçmişti. Leyla'yı aradım ne spor salonun da, nede futbol/voleybol sahasın da yoktu.