Leyla'yı otobüse bindirip yavaş yavaş eve doğru yürümeye başladım. Eve geldiğim de annem beni azarlamaya başladı. Senin bu saatte okulda olman gerekirken, birde eve kız mı getiriyorsun şerefsiz, bi ton laf saydırdı bana.

Bak annecim, senin evde olduğunu biliyorum. Bi tak yapacak olsam zaten buraya getirmem. dedim

Annem hala kızmaya devam ediyordu, çok abartmıştı.

En sonunda kızdım, ulan sanki görende hergün eve kız getiriyorum sanacak, komşulardan banane anne! Hepsinin dıbına koyim, herkes kendine baksın sanki evi gibtim kerhaneye çevirdim gibi konuşuyorsun, yeter!

Tabi bunları söyleyince yine birşey değişmedi, kızmaya devam etti. Akşam eve gelince babana söylicem dedi.

Akşam babam geldiğin de, annem olanı biteni anlattı. Tam babamda ağzıma sıçacak sanıyordum ki, aksine anneme güldü. Olur o kadar altı üstü ders çalışmışlar diyip kahkaha attı. Annemide sakinleştirdi.

Annem içeriye mutfakta yemek hazırlamaya gitti, babam bu sefer bana sardı.

Babam: Birşey yaptın mı lan kıza?
-
Ben: Hayır baba arkadaşım.
-
Babam: gibtir lan arkadaşının burada ne işi var, hadi anlat anlat kızmayacağım.
-
Ben: Hayır baba valla olmadı bişey, sadece ders çalıştık.
-
Babam: Makine çalışmıyor mu lan yoksa?
-
Ben: Baba ne alaka (dıbına koyim içimden)
-
Babam: Senden bi tak olmaz, yazık bugünleri de mi görecektim

diye gülmeye başladı. Sofraya oturduğumuzda anneme, Hanım korkma bizim oğlan o bicim, kızlara zarar veremez diye dalga geçip kahkaha atıyordu. Annemde ciddiye alıp bir sorun mu var oğlum diyip soruyordu.

Moralim bozulmuştu amk, ne enterasan bir ailede yaşıyordum.