1-2 gün böyle geçti, hayattan zevk alamaz olmuştum. Gamze gidince yaşamım tatsızlaşmıştı. Ben her gece gidip gamzeyi bizim mekanda bekliyordum, minimum 4 saat bekliyordum, gelmiyordu. Bi gün kadir abi geldi yanıma, senin durum vaziyet çok kötü oğlum ne olduysa en başından anlatıyorsun bana dedi.

Anlattım beyler, bıkmadan usanmadan anlattım, anlattıkça duygulandım, özlemim arttı. Bitince beklemediğim bi tepkiyle karşılaştım, 'oğlum mal mısın sen?' dedi. Maldım, evet bilincindeydim bunun ama hangi davranışıma söyledi anlayamadım. Sevdiğinden vazgeçmeyeceksin, bunu ona göstermen lazım dedi. Düşündüm, mantıklıydı ya da onu göreceğim için mantıklı geliyordu, özlem gidermek istiyordum. Akşam dışarı çıkıp adam akıllı plan yaparız deyip işe gitti kuzenim, bizde anılla okula gittik. Okulda bi tak yoktu, gibimde de değildi beyler, okul kimin umrundaydı?

Akşam olunca dışarı çıktık, bizim mekanın giriş kısmında oturuyorduk, konuşmaya başladık. Kadir abi peşinden gitmem konusunda beni ikna ediyor, gazı veriyordu sonuna kadar, anılda onu destekliyordu. Şarkılarda, şiirlerde hep geçerdi beyler aşkta cesur olmak lazım, cesur olan kazanır, peşinden gitmen lazım vs. ama gerçek hayatta böyle mi emin değildim. Öğrenecektim yakında, çok yakında hatta.

Biz bunları konuşurken mekanın önünden geçen bi kız dikkatimi çekti, fiziği çok tanıdıktı. Ulan dikkatli bakmaya başlayınca fark ettim ki gamze, benim gamzem! Kadir abiye söyledim, hemen takıl peşine, konuş kızla dedi. Hızlı adımlarla peşine takıldım, çok geçmeden yetiştim..