Zaman bir çok şeyin ilacıdır derler ya, bu cümleyi lugatından çıkart.. Zaman senin için deva değil zehirdir.. Gün geçtikçe sevgin daha da yoğunlaşır, cesaretin ise körelmeye başlar.. Kendini sorgularsın.. Durum öyle tuhaf bir hal alırki, kendi kendine bile küsersin.. Şayet, duygularını kontrol edemezsen, takıntıya dönüşür.. Takıntı çok farklı bir boyuttur, sana daha da zarar verir.. Pgibolojin çökmüştür.. Uçsuz bucaksız bir kuyu içerisinde haps olmuş gibi hissedersin.. Bu evrelerde büyük ihtimal dostların ile kopukluk da girmiştir aranıza.. Bu durumdan şikayetçi değilsindir.. Senin için tek önem arz eden sevdiğindir.. Şayet, o yanında olamıyorsa kimse olmasın ne fark eder ki havalarındasın.. Oysa o kadar çok fark eder ki..

Erkekler ağlamaz dimi..? Yalan..! Erkeklerde ağlar.. Kimisi içine akıtır gözyaşlarını, kimi ise kendi haline bırakır.. Gözyaşların arasında boğulurken, yardım elini uzatıp, sana can simidini ulaştıracak bir dost ararsın.. işte o an anlarsın ne denlince yere çakıldığını.. Son düşüşün olmayacak yara bere içinde kalacaksın dost..!

Devamı gelecek..