Neyse bir kisi yazdigina gore baslayayim.

Arkadaslar seneyi hatirlamiyorum. Ama baya baya kucuktum. Benim annem beni 1 yasina kadar emdirip gitmek zorunda kaldi. Babamla anlasamamislar falan filan.. beni banannem bakti.

Dun gibi hatirladigim cocukluguma gelelim. Babam evlendi. Evlendigi esinin bir cocugu vardi benden ufakti. Uvey anne ne beklersinizki vurup kiriyodu iste * dayak yiyodum ama sesimi dahi cikarmiyordum babanneme babama amcama dedeme.. hatta bir keresinde yanlislikla kizinin dudagini kanattim bana cok kotu davranmisti.. neyse cokta onemli degil. ne kadar cocuk olsamda insanim sonucta evden kacmaya karar vrmistim. Sabah ciktim kapidan gidiyorum kafam nereye eserse yuruyorum oyle dusunerek ic gecirerek. En son bir ilçe kadar yuruyup dedemin dukkanina gittim megersem polise molise haber vermisler buldular beni * evden kacmalarimin ardi arkasi kesilmiyordu hep kaciyordum. Tabi bizimkiler anlam veremiyordu neden kactigima kimseye solemiyordumki dayak yedigimi..