Yanından ayrılmak için kalktığımda eve bırakmak istemesi beklenmedik bir hareket değildi, lakin bugün fazlasıyla macera yaşamış olmamdan kaynaklı refleksif olarak teşekkür etmekle yetindim.

Hava kararmak üzereydi, telefonumun hiç çalmaması sevinmemi gerektirmeyecek bir durum olurdu eskiden. Artık olabildiğince az insanla görüşüp çok düşünmek istiyordum. Efeyi aradım.

- Efe, nasılsın ?

- Ben iyiyim oğlum asıl sen nasılsın, ne yaptın hastanede ?

- Karısı geldi, teşhis falan etti. Ağladı yanımda, numarasını aldım ayrıldım yanından.

- Sordumu defterle alakalı herhangi bir soru ?

- Son sözlerini sordu, belli ki defterden haberi yok. Onu çok sevdiğini falan söyledim. Defter sırrı yalnızca ikimizde kalmalı unutma. Karısından bile saklıyosa ciddi bi mesele bu, ben üstüne gitmekte kararlıyım. Sen ne düşünüyosun ?

- Kanka bu yola birlikte girdik, seni yalnız bırakmam. Hem bende çok merak ediyorum lan bakalım bu işin sonu nereye varacak.

- Adamsın, yarın okulda konuşuruz bu konuyu. Dikkat et kendine.

- Eyvallah.

Otobüs beklemeye başladım..