beyler dün çok güzel bişey oldu. hayatta bir taka yaradığımı hissettim. ben mezun bir panpanızım 2. senem. lysye hazırlanıyorum sabah akşam dersanedeyim sabah 8 gibi gidiyorum dersaneye. her sabah dersanenin orda fırın var simit falan alırım ordan. neyse yine aldım bi simit bi poğaça yiyorum. yalnızlığımı düşünüyordum acınası halimi. simidi bitirdim. karşıdan bir kağıt toplayıcı çocuk geldi. ben kaldırımda oturuyorum kaldırımın hemen dışında çöp bidonu var. çocuk geldi tam karıştıracak benimde içimden iyilik yapmak geldi. tuttum poğaçanın yarısını çocuğa verdim. diğer yarısınıda kendim yedim. yarısını kendim yememin sebebi çocuğa sanki fazla artık vermiş gibi hissettirmemek içindi. kardeşler , verdim çocuk o kadar mahçup bi şekilde sevindiki yemin ediyorum tek kelime edemedi. şey deyip tebessüm etti ve benim rahatsız olmamam için çöp konteynırını karıştırmadan gitti. ben o samimiyeti, o içtenliği hissettim. kendime benzettim çocuğu. yemin ediyorum bakın 20 yaşındayım şu hayatta çok insan tanıdım, ama böyle samimi böyle içten sadece 1 kişi tanıdım ki bu çocuk o tanıdığım insandan o 1 kişiden daha delikanlıdır.