elimi beline dolayıp kendime çektim vücutlarımızı yapıştırdım .sonra diğer elimle kalçasını okşamaya başlarken elimi tuttu .dur dedi günah .yapamayız ..dedim sen benimsin başkasına veremem biz birbirimize aitiz.ne istersen de yapayım .benim ol ben her şeyimle seninim zaten dedim.o da biliyorum diyip yüzümü okşadı.ben günahsa o zaman hemen evlenelim dedim.bu güldü biraz şaka mı yapıyosun diye falan mırıldanıyor bunun elini tuttum ve öpüp benimle evlen dedim. hemen şimdi.o da tabiiki evlenirim diyip sevinçle boynuma atladı sarıldık öpüştük tekrar.. sonra bana söz ver bu dünyada sadece beni seveceğine ve iyi veya kötü zamanlarda benden hiç ayrılmayacağına.. söz veriyorum dedi ve ben de aynı şeyi tekrarlayıp ona söz verdim..
hangisi daha samimiydi? günlerce süslenip yüzlerce akrabanı çağırıp yüzbinlerce lira masraf yapıp imza atmak mı daha samimiydi yoksa aşkını en doruklarda iliklerine kadar yaşadığın bir anda gönlünün ,aşkının bu dünyadaki yansıması biricik sevdiceğinin gözlerinin içine bakıp ona ömrünü adayacağını söylemek mi ?
bizimki bir imzadan bir düğünden kesinlikle daha fazlasıydı ..bizimki bir aidiyet sözüydü ölüme dek..
ama kader buna izin verecek mi?