Şirinin varlığı bana güç veriyordur resmen hayata tutunmam için bir bağ olmuştu o. hayatım boyunca insanlara karşı pek fazla sevgi beslememiştim .ailemin durumu belliydi zaten akrabalarım da fakir oldugumuz için bizi pek giblemezdi hatta misafirliğe falan da gelmezlerdi babam borç para istemesin diye. okulda da arkadaşlarım için normal olan şeyler benim için lükstü bu yüzden kimseye yakınlaşamıyordum içten içe nefret ediyordum yaşadığım hayattan kendimden falan.bi insan kendinden nefret ettikten sonra diğer insanlar ınasıl sevebilirdi. işte bu yüzden kimseyi sevmiyordum.ama tıpkı şirine de dediğim gibi güneş gibi doğmustu hayatıma insanlara karşı olan algımı, önyargımı yıkmıştı.
aylar böyle geçip gittikçe biz Şirin le daha samimi olduk artık resmen sevgiliydik. şirin de benle sevgili olmanın hevesiyle kendine daha çok bakıyordu .eski toz toprak halinden eser kalmamıştı zaten güzeldi ama daha da güzelleşmişti .yüzünde güller açıyordu..bu da beni ona daha cok bağlıyordu onun bana duydugu tutku benim tutkumu körüklüyor adeta bizi mükemmel bi ikili haline getiriyordu.. tabi bizim ilişkimiz annesinin ve kardeşinin kulağına da gitti.
birgün baktım kardeşi gelmiş ablamla ne konusuyosunuz falan diyor dedim sanane ablanın bekçisi misin? diyor yok sen kimsin seni tanımıyoruz dedim tanışalım birader adam gibi konuşsan tanırsın.ben zaten stresliyim bi de bana bulaşacak onu kampta çarmıha gererim amk ibret olsun diye ama sorun cıkarırsam atarlardı ve de o şirinimin kardeşiydi şirin üzülebilir diye ellemedim ve alttan aldım biraz