Neyse ki mola bitmişti ve o ürkütücü bakislardan bi nebze olsun kurtulmuştum hayatımın en uzun 30 dakikasını atlattigimda hedefim 13 numaralı koltugumdu. Başka seylerle ilgilenip kafa dağıtmak için kulakligi telefonuma taktigimda yine o sesi duymak mümkündü arapça bir seyler fisildiyordu bunun şokuyla kafamı ona cevirdigimde dışarı bakıyor gibi gozuksede camdan yansımasını gördüm ve sinsi guluslerle adeta omrumden ömür alıyordu. Garip davranışları onun farklı bi kişiliği olduğunu dupe duz sergiliyordu servis yapmak için gelen muavine attığı bakışlar muavini bile rahatsız etmiş olacak ki şoföre bu durumdan bahsettiğini duydum ama o duymamıştı çünkü o hep beni izliyordu. Otobüsün bir tumsegin hızla geçişi üzerine "Bismillahirrahmanirrahim" diye besmele çektiğini duydum yan tarafimdaki teyzenin içim huzur dolmuştu ama kahrolası kulakliktan gelen ses o kadar fazlaydiki bu kadar ses çıkarması imkansizdi diyebilirim sadece çığlık sesi geldi o besmeleden sonra.Bu sesi sadece ben duyuyor olmalıydım ki artık aklımı yitirecektim. Yayılarak yatıyodum ve toparlanmam gerekti "Ya Allah ya muhafazid Ya Ali" dediğim anda adamın kafası 180 dereceyi saliselik bi zaman diliminde dönmüştü.Ve artık Amasyayı geçtik sonraki durak Bir ilçe olan Aydınca idi