hala duyduklarıma anlam veremiyordum nasıl böyle olur diye düşünüyordum, ama takdiri ilahiydi demekki kaderimde vardı. Şimdi bunu anneme babama aileme nasıl söylerdim, beynimde tümör var belkide öleceğim... Aklım bu düşüncelerle doluyken doktorun odasında gördüğüm o kız dikkatimi çekti etrafa boş boş bakarken otobüs durağında oturmuş gelen geçen araçlara boş boş bakıyordu, otobüse binmeyeyim biraz yürüyeyim kafam dağılsın diye yürümeye devam ettim, ayaklarım sanki benden habersiz gidiyordu dalgındım, aklımda binlerce düşünce ve soru birbiriyle çatışıyordu. Oysaki ben umutlu biriydim, umudumu yitirmemem gerekti iyileşecektim derken aklımda bu düşüncelerle yürürken hava kararmaya başlamıştı bile, eve de gelmiş sayılırdım 1 alt sokaktaydım. Eve girince annem telaşlı ama bana belli etmeme çabasıyla oğlum ne oldu mr sonucun nasıl diye sordu nolur kötü birşey olmasın diye bakan gözleriyle, yok anne birşeyim yok anne, boşuna evham yaptın diye gülümsedim o gözlerinde ki endişe yerini mutluluğa bırakmıştı bile, gülümseyerek odama geçtim şimdi nasıl derdim anne tümör var beynimde diye kahrolmazmıydı bu kadın belkide kendini suçlardı çünkü doğuştan gelen birşeydi. aklımda bi düşüncelerle balkonun kapısını açıp gökyüzünü izlemeye başladım, aradan 1-2 saat geçmiş olmalı ki annemin sesiyle irkildim. annem a ben b
a: oğlum hadi kalk yemek hazır, baban gelir birazdan
b:peki annem geliyorum
ben ki birde ailenin en küçük çocuğu en nazlısı abilerim ablalarım evlenip gitmiş ya bende ölür gidersem bizimkiler ne yapar die aklımda düşünceler...