Geceleyin saat 2 den sonra babaannemi kapıda göreceğimden emindim artık. Bu satırları okuyan herkes de emindir babaannemin orada olacağından. Gene cesaretimi topladım ve kapıyı yavaaaşca açtım. Ne mi gördüm dersiniz?
Bomboş bir koridor. Babaannem ilk defa yoktu. Kapının etrafında kimse yoktu. Hani örümceği görmek korku verir. Fakat baktığınızda yerinde olmassa daha fazla korkarsınız. işte aynen o şekilde. Nutkum tutuldu, bacaklarım terledi ve o an neredeyse çığlık atmama sebep olacak bir ses duydum. Çok şükür ses tanıdık birine aitti.
-Ne geziyosun lan ayakta?
Arkamdan gelen sesin babam olduğuna fütursuzca emin olana kadar ağlayasım geldi. Kapıyı kapattım ve arkama dönerek:
-Tuvalete gittim ordan döndüm baba sen neden uyumadın dedim.
-Oğlum her gün uçtuğumu hissettiren yatak bugün dikenlerle dolu gibi sanki. Çok yorulduk heralde bugün dedi.
• Annem ise mışıl mışıl uyuyordu. (Annem imanlıdır, namaz kılar, her gece yatmadan dua okur fakat babamda o tür şeyler yoktur namazı cumadan cumaya kılar)

Babamın yanındaki yatağıma yattım ve uyumaya çalıştım. Klişe fakat gerçek, sabah ezanının okunduğu dakikaya kadar uyuyamadım. Uyandığımda annem ve babam yanımda değildi. Aşağıya indiğimde mutfaktaki uzun masanın etrafı kahvaltı etmek için değil, konuşmak için çevirlmişti anlaşılan. O gün beni odadan dışarı attılar. Şu an 20 yaşındayım ve annem bana o salonda konuşulanları yeni söyledi. Aynen aktarıyorum:
Halam söze girmiş ve babaannemin bu işlerle uğraştığını, babamın zamanında şüphelendiğinde ona yalan söylediğini itiraf etmiş. Odayı da, işlerini de bir bir anlatmış. Çıktıklarında herkes buz kesilmişti. Dağ gibi babamın ilk defa korkutuğunu gördüm. Annem ise dualar okuyordu. Nedenini ise sadece 2,5 ay önce öğrendim.