Derin bir nefes aldım ve kapıyı aklımdan geçen tek düşünce olan sessizlik ile açtım. Babaannem hala o kapının önündeydi ve hala birşeyler fısıldıyordu. Tepkisini ölçmek için arkamı dönüp, ben bi su içmeye gidiyorum baba dedim yüksek sayılacak bir sesle. Hiç bakmadı ve okumaya devam etti. Birşeyler fısıldıyordu fakat bu mesafeden ne dediğini duymam olanaksızdı. Yaklaşmaya da gücüm yetmezdi maalesef. Bu yüzden ara ara kontrol etmeye karar verdim. Saat başı çıktım ve babaannemin ne yaptığını anlamaya çalıştım.
3.00 -- Kapıyı açıp baktım ve hiçbir harekette bulunmadan fısıldamaya devam ediyordu.
4.00 -- Dışarda alacakaranlık vardı fakat babaannem hala gece karanlığı kadar hareketsizdi.
5.00 -- Ezanın okunmasına bir kaç dakika kaldığını tahmin ediyorum. Bu işlerin ezanla son bulduğunu düşünüyoruz o zamanlar, saat başı ritüelimi bozup ezanı duyar duymaz kapıya koşmaya karar verdim.
5.05 -- Ezanı duymamla beraber kapıya koşmam bir oldu. Oysaki son kapıya çıkışımın ardından neredeyse hiç geçmemişti. Bu nedenle bir değişiklik olmayacağını umuyordum. 80 lerin otelinde 1000 yaşında olduğunu düşündüğüm ahşap kapıyı müthiş gıcırtılar eşliğinde açtım bu sefer. Sessizliğe lüzum yoktu, ezan okunuyordu, zarar gelmezdi. Kapı açıldığında her şey normaldi fakat babaannem orada değildi. Aşağıya inip bakmak yer mi?
Yemedi. Geri döndüm ve saatlerdir tuttuğum nöbeti sonlandırmak zorunda kalarak yatağa attım kendimi. Rüyamda ne gördüm dersiniz?
Kağıt gibi sallanan bir kapı ve yerinden hiç oynamayan menteşeler!