Bir nesil yavaş yavaş hayat sahnesinden sessizce çekilip gidiyor. En son büyük amcamın hanımı gitti. 79 yaşındaydı. Sabah namazıyla güne başlayan, yatsıyı kılıp yatan son insanlardandı. Bizim anlayışımıza göre cahildi, televizyonda herhangi bir şey izlediği de görülmemişti. En çok ahırdaki inekleri satılınca üzülmüştü, evdekiler ona iyilik yapmıştı akıllarınca, bu yaştan sonra ineklere bakmak zorunda kalmayacaktı diye. Bilmiyorlardı ki aslında hayata bağlanmasına tek sebep onlar kalmıştı; onlarla konuşuyor, onlara bakmak için çırpınıyor, onlar için yaşıyordu! Cahildi evet ama evdekiler için "Ne zaman ki yoğurdu bakkaldan almaya başladık, bunlar yoğurt yemeye başladı." diyecek kadar da akıllıydı. Evet, eski insanlar bir bir gidiyor ve maalesef onların yeri asla dolmayacak. Onlardan sonra gelen nesiller de, asla onların tırnakları kadar bile olamayacak!