Bina çok güçlü malzemelerle yapılmıştı, her şeye bir roketatar füzesine dahi dayanıklıydı. Giriş, kampüse bağlı olmayan özel korumalar tarafından tutuluyordu. Girişte kimlik kontrolü yapılıyordu. Ancak içeride kimsenin bilmediği başka kontroller daha vardı. Ayrıca, bu bina yetmezmiş gibi biraz uzağına bir karakol yavrusu inşa edilmişti. Kampüstekiler buradaki özel eğitimli polisleri gördükçe, ne işleri olduğunu bilmedikleri için uyuz oluyorlardı.

Laboratuvar, küçük binanın ardından asansör ve merdivenlerle aşağı iniyordu. Ve orada dev bir çalışma yeri vardı. Bir mahalleyi aratmayacak koridorlar, sayısız odalar ve onlarca elektronik alet ve bilgisayardan oluşan dev bir laboratuvar vardı yerin altında. Laboratuvarın merkezindeki daire şeklindeki oda, bilim yuvasının kalbiydi. Yapmak için kurdukları, çalıştıkları şey orada saklıydı. Ve çok iyi korunuyordu. Bu bir robottu. insan şeklinde, gerçek derisi, beyni, kalbi, damarları, midesi, nefes almasını sağlayan ciğerleri, damarlarında dolaşan kanı vardı. Bu, bir insandı neredeyse. Tek farkı, beyni bir programlamadan ibaretti. Düşünebildiği, kendi kendine tartışabildiği sayısızca şey vardı. Kararsız kaldığında, ne yapması gerektiğini seçebiliyordu, yapay bir iradeye sahipti. Hatta, canı acıtılabiliyordu, ağlayıp gülebiliyordu. Tabi, duyguları yoktu; bunlar sadece belli durumlar için geçerliydi. işte bu robot, diğer adıyla insabot 21. yüzyılın en büyük buluşu olacaktı. Çok az kalmıştı bitmesine. Her şey yolundaydı, ya da sadece öyle sanılıyordu