O kadar eğleniyordu ki sahte kahkalarım yerini gerçek gülmelere bıraktı 3 saat falan bi zamanımız kalmıştı zaman su gibi akıp geçiyordu gerçekten oradan ayrıldıktan sonra korku tüneline girmek istedi karanlıktan korkuyordum işin aslı çünkü bu iyi insan olarak nitelendirdiğiniz adamın alaranın hikâyesinin yanına yaklaşma ihtimali olmasa da çocukluğuda pek iyi geçmemişti karanlık korkumu kısaca özet geçiyim küçükken dedemlerle birlikte kaldığımız evin bahçesinde evi komple kapatan bir ceviz ağacı vardı geceleri oyun oynadığımda dedem durdurakssız haberleri izlediğinden az da olsa ses çıkarırdım çocuksun sonuçta ama dedem bana bir yetişkin gibi davranırdı aklı sıra beni eğitmekmiş amacı gece beni dışarı atardı ve saatlerce içeri almazdı sokak lambasının ışığıyla ağacın dalları bana oyun oynardı yere vuran gölgeler aklımın başımdan gitmesine sebep olurdu karanlıktan korkum çocukluğuma dayanır, gitik ve o lanet koltuklara oturduk gezinti başladı fakat dikkatimi çeken bir şey vardı ben korkularımla yüzleşiyordum ve bundan eğleniyordum buna sebep olan alaraydı