hayat çok boş

ben küçüklüğümden beri hep bir dayak ile büyüdüm. Babam 1-2 haftada bir eve gelirdi geldiğindede sıra dayağına geçirdi bizi. Benim hayatta pek bir şeyim yok. Benim o zamanlar 2 ablam bir ga o anki duyguyu anlatamam hiç kimseye.Her ne kadar vursa bile baba işte bide oğlan olunca erkek çocuğu olunca zor griban anam vardı. Öyle böyle 9 yaşıma geldim. 9 yaşımda aylar ayları getirdi babam yoktu ortada. Sonra annem dedi bizi terk etti. eliyordu be. O an öldüm sanki. Sonra ben kendime gelemedim o yaşta onlar bana çok ağırdı babamın gitmesi beni bitirmişti. 11 yaşıma geldim. Alkol sigara başlamıştı bile. Serserilik diz boyuydu. Alkol içerdim eve gelirdim annem görürdü üzülürdü. Bir gün annem oturdu karşımda ağladı annem o gece ben daha içmeyeceğim dedim. içmedim. Sonra bir gece gürültüye oturdum, çığlık sesleri, bağırmalar gecenin körü. Kalktım yataktan gözlerimi ovaladım içeriye döndüm babam annemi ve ablamları dövüyordu ama öyle böyle değil o an bittim ben gözüm arardı kafam karıştı. Gittim bıçağı aldım ve babamı bacağından bıçakladım