Bulunmaktan en hoslandıgım yerdeyim. Kayaları döven dalgaların sesleri , artık dibini gördügüm bana gülümseyen sigara paketim , kulaklarımda sesi kısık 'Evanascence-My immortal' hayatımı sorgulatıyor'du bana. Sahiden kimdim ben? Hayatımın en güzel yıllarında okyanusun ortasında kaybolmus bir gemi gibi oradan oraya sürüklenen ben . Çocuklugumu gözümde canlandırmaya calısıyorum kasetin ortasında takılı kalmıs eski bir plak gibi aynı yer aynı şeyler KARANLIK. Hayatım bundan ibaret kocaman bir karanlık , ortasında tıkanıp kaldıgım bir karanlık. Annem geliyor gözümün önüne aniden . Peki babam? Hayır Yok kendisine dair bilgi daragacımda ne sekli , ne sesi hatta adı bile yok annem sadece öldü demişti , bir daha ona bunu sorma cesaretinde bulunamamıstım , o da anlatma cesaretine sahip degildi sanırım. Tüm bunlar tanımadıgım şahısa karsı olması gereken tüm iyi duyguları , bir nefrete sürüklüyor , bu nefret bir yoketme arzusuna dönüşüyordu . Neyi yokedecektim? Kendimimi? Peki insanları? Belkide onların mutluluklarını yok etmemi istiyordu bu arzu bu hırs. Belkide sadece bir baba istegidir bu. Saat geceyarısına geliyordu ama ben basit insanlar gibi aydınlık olan kötü olanı görebileceginiz gündüz saatleri yerine iyi ve kötünün ayırt edilemeyecegi karanlıgı geceyi tercih ediyorum. Benim ruhumu arındıran bu.

Bedenim hasta degil ama sanırım ruhum ciddi anlamda kanser yasıyor ölümcül bir kanser. insanlara olan nefretimi körükleyen şey belki aylar önce hayallerimi elime verip ortadan kaybolan kalbimi teslim ettigim karakter yoksunu , belkide beni bu kadere terkeden tanımadıgım babam. Yavas yavas kaldırdım bedenimi sigaramda bitmişti zaten yavas adımlar ile yürümeye basladım yüzüme vuran rüzgar dünya güzel bir yer olabilir aslında . Aama içindekiler asla. Düşündügümde bana bu lanetli yeri sevdiren herhangi birşey yok. Eve gitmeye karar verdim bana ait olan tek yer , dört duvar arası benim evim kendimi en iyi hissettigim yer. Kapıyı araladıgımda aylardır güneş görmeyen kücücük camları olan tek odalı evimin cılız ısıgını yaktım leş gibi bir koku bedenimi sardı gerçi artık alısmıstım ben buna beni rahatsız etmiyordu. Loş ısıgın altında kücük televizyonumu actım ve sesini kapattım sacma sapan programlardan biri oynuyordu sadece görüntüsü için kullanıyordum . Müzik çalarımdan en sevdigim gruplardan birinin sarkısını oynattım ve sigaramı yakıp koltuguma uzandım artık birşeyleri yoluna koymammı gerekiyordu , hayata kendimi bırakmalı hayatın kölesimi olmalıydım yoksa , kendi cizgimden devammı etmeliydim ? Devamında bos bos güldüm benim cizgimmi vardı ki.