Bedenim hasta degil ama sanırım ruhum ciddi anlamda kanser yasıyor ölümcül bir kanser. insanlara olan nefretimi körükleyen şey belki aylar önce hayallerimi elime verip ortadan kaybolan kalbimi teslim ettigim karakter yoksunu , belkide beni bu kadere terkeden tanımadıgım babam. Yavas yavas kaldırdım bedenimi sigaramda bitmişti zaten yavas adımlar ile yürümeye basladım yüzüme vuran rüzgar dünya güzel bir yer olabilir aslında . Aama içindekiler asla. Düşündügümde bana bu lanetli yeri sevdiren herhangi birşey yok. Eve gitmeye karar verdim bana ait olan tek yer , dört duvar arası benim evim kendimi en iyi hissettigim yer. Kapıyı araladıgımda aylardır güneş görmeyen kücücük camları olan tek odalı evimin cılız ısıgını yaktım leş gibi bir koku bedenimi sardı gerçi artık alısmıstım ben buna beni rahatsız etmiyordu. Loş ısıgın altında kücük televizyonumu actım ve sesini kapattım sacma sapan programlardan biri oynuyordu sadece görüntüsü için kullanıyordum . Müzik çalarımdan en sevdigim gruplardan birinin sarkısını oynattım ve sigaramı yakıp koltuguma uzandım artık birşeyleri yoluna koymammı gerekiyordu , hayata kendimi bırakmalı hayatın kölesimi olmalıydım yoksa , kendi cizgimden devammı etmeliydim ? Devamında bos bos güldüm benim cizgimmi vardı ki.