Bulunmaktan en hoslandıgım yerdeyim. Kayaları döven dalgaların sesleri , artık dibini gördügüm bana gülümseyen sigara paketim , kulaklarımda sesi kısık 'Evanascence-My immortal' hayatımı sorgulatıyor'du bana. Sahiden kimdim ben? Hayatımın en güzel yıllarında okyanusun ortasında kaybolmus bir gemi gibi oradan oraya sürüklenen ben . Çocuklugumu gözümde canlandırmaya calısıyorum kasetin ortasında takılı kalmıs eski bir plak gibi aynı yer aynı şeyler KARANLIK. Hayatım bundan ibaret kocaman bir karanlık , ortasında tıkanıp kaldıgım bir karanlık. Annem geliyor gözümün önüne aniden . Peki babam? Hayır Yok kendisine dair bilgi daragacımda ne sekli , ne sesi hatta adı bile yok annem sadece öldü demişti , bir daha ona bunu sorma cesaretinde bulunamamıstım , o da anlatma cesaretine sahip degildi sanırım. Tüm bunlar tanımadıgım şahısa karsı olması gereken tüm iyi duyguları , bir nefrete sürüklüyor , bu nefret bir yoketme arzusuna dönüşüyordu . Neyi yokedecektim? Kendimimi? Peki insanları? Belkide onların mutluluklarını yok etmemi istiyordu bu arzu bu hırs. Belkide sadece bir baba istegidir bu. Saat geceyarısına geliyordu ama ben basit insanlar gibi aydınlık olan kötü olanı görebileceginiz gündüz saatleri yerine iyi ve kötünün ayırt edilemeyecegi karanlıgı geceyi tercih ediyorum. Benim ruhumu arındıran bu.