böyle hisseden sadece benmiyim

tabikide degilim bu yollardan geçen kardeşler bir yardımcı olsun ileriyi hiç goremiyorum çünkü

Hiçbişeyden zevk almıyorum ya da almak istemiyorum. Bazı kisiler üniversite okuyup iyi biryerlere gelmek isterler hayatlarında başarı isterler, ben zaten ölecegim diyorum. Ve insanların hayatta bir seyler kazanma arzusu cok sacma geliyor. Hiçböyle hayallerim yok yaşamak da istemiyorum ama intihar etmeye cesaretim de yok. üzerimde garip bir agırlık var

insanlar benimle konusmaya çalısınca yüzlerine anlamsızca bakıyorum. içimden nolur bana laf atmayın muhatap olmayın sizinle konusmak istemiyorum diyorum özgüvensiz veya utangaç olduğum için degil

Çogu zaman yalnızım ama insanlar zorla dışarı falan çagırınca onlara uyuyorum. eve gelincede kendime kızıyorum, kendimle çelişiyorum. Yalnız kalıncada ruh hastası gibi oluyorum

ve bunun gibi birsürü seyler az yardımcı olun lütfen