Evet beyler o kırılma noktasını hatırlıyor musunuz? içinizden sert küfrü ederek hiçbir şeyin düzelmeyeceğini anladığınız o en çirkin anı hatırlıyor musunuz? Küfredersiniz, bağırırsınız, duvarları yumruklarsınız ama o tuhaf acıyı hiçbir şekilde dindiremezsiniz değil mi? Bunun yanında hiç yaşanmayan ama kafanızın içinde bir ömür boyu gerçekleşen anılar vardır ki bunlar daha korkunç, daha acıtıcıdır. Tüm bunlara rağmen gülersiniz ama aslında ağlamak istiyorsunuzdur, konuşursunuz ama susmak istiyorsunuzdur, mutlu gibi davranırsınız ama gelin görün ki hiçte öyle değilsinizdir ve bu kadar şey içinde ne yapsanız da kopamazsınız ondan, beden ayrılır ama gönül ayrılmaz, sevgi gider ama kalır sevda. Öylesine güzel seversiniz ki siz onu. Öylesine saf, öylesine temiz, öylesine derin ve "öylesine" değil. Sonra bir bakarsınız bitmiş, her şey son bulmuş. Ayrılalım diyor ya hani; Hiç olduk mu biz, hiç sevdin mi beni? gibi soruların ve cevapların içinde kaybolursunuz. Her şeyin üstüne ona karşı sinirlerim en üst sevideyken bir anda gülüşü geliyor aklıma ve içimden diyorum ki; yine gelse yine severim onu ve boynunda ki koku uğruna her şeyimi feda ederim. Çünkü huzur ondan ibaret; sesinden, kokusundan, sarılışından, gülüşünden, bakışlarından, saçlarından, ellerinden...