Sebebini ben pek bilmesem de, sizler bilirsiniz. Basit bir örnek verirsek, giblenmiyorum. Hayatım da kardeşim diyebileceğim sadece 3 kişi var. Çok şükür yanımdalar ve önemli bir sebep olmayana kadar ayrılmayız inşallah. Ama toplum da konuşurken pek giblenmiyorum. Ancak, işleri düştüğü zaman "kardeşim ne yaptın ya" derler. Vay be... Artık toplum da dışlandığım için kendimi her türlü konu da dizginlemeyi öğrendim, şımarmama' yı, ağlamamayı, giblenmeme' yi, aşk, öfke, korku, cesaret vs. Artık yaşayabildiğim kaç duygu varsa hepsini kontrol ediyorum. Yaşamadıklarımı zaten bilmiyorum.

Tipim normaldir diye düşünüyorum. Aynaya baktığım da kendimi iyi ve yakışıklı hissediyorsam yetiyor bana. Asla bir ortam da konuşamam, hiç kimse sevmez beni. Nedir dertleri anlamadım. Zarar vermek, üzmek değil derdim zaten, onlara ne yapabilirdim de bana böyle davranıyorlar. Asla kimse' ye kötü gözle, ön yargı ile bakmam. Kimse ile de dalga geçmem. Hep kendimle dalga geçerim, kendi kendime düşündüklerim ile mutlu olurum. Çevrem, bana böyle bir duygu yaşatmadı asla. içim den gülmem için bir neden olmamasına rağmen, yüzlerine gülüyorum sadece.

Kardeşlerim ile konuşup, yanların da oturmadıkça hep böyle oluyor. Hiç kimse destek çıkmaz bana, neden çıksınlar ki, beni işlevsiz biri olarak görüyorlar. Ben de zaten neler yapabileceğimi planlasam da asla hayata geçireceğimi düşünmüyorum. Gerçekten gülerken, hep kendimce gülerim, hep kendi kendime gülerim, bir şey düşünür ona gülerim.