Tabi bu kolay olmadı. O her gün gelip bi önceki gün sevgilisiyle ne yaşadıysa bana anlatıyordu ama ben ona olan sevgimden onu her gün dinliyor ve akıl veriyordum. Evet ya bakarmısınız şu acizliğe. Sevdiginiz kız size sevgilisini anlatıyor ve sizde ona sevgilisiyle ne yapması gerektigi hakkında fikir veriyorsunuz. Emin olun bende çok üzülüyordum bu duruma. 1 ay boyunca hep üzüldüm. Peki ya neden sabrettim. Neden bile bile üzüldüm düşünebiliyomusunuz?
Sırf o üzülmesin diye. Sırf onun yüzündeki o gülümse düşmesin o tatlılığı solmasın diye.
Dayanamadım beyler. 1 ay geçti ama yeter dedim. Kaç kere agladım belli degil.
Arkadaşlarıma açtım konuyu adamlığa sıgmaz dediler. Öyleydi zaten. Sevgilisi olan birine yazılmaz hatta bakılmazdı. Böyle yazılmıştı kitapta.
Peki ya çok seviyorsak? Ölüyorsak ugruna? Yinemi olmaz
Olmazdı işte. Ama olucaktı çünkü başka çarem yoktu.
Zayıflamış hiçbirşeyi düşünemez olmuştum. Önümde hayatımı belirleyecek sınav vardı ama ben ders çalışmıyordum. Yaptıgım tek şey onu düşünmek sigara içmek ve bilgisayarda zaman geçirmekti. Ama herkesin bir sınırı oldugu gibi benimde sınırım doldu ve karar verdim.
Ertesi gün onunla konuşacaktım.