Kaldırımlar insan, insanlar neşe doluydu, ben ise yalnızdım. Yanımdan geçen herkese özenerek bakıyordum, belki onlarda yalnızdı ama ben kendiminkini biliyordum. Hiç kimse yoktu, hiçbir şey yoktu.

Dertten anlayan birisi vardı, o da kırmızı winston soft'tu. Sigaram tabiki de dudaklarımın arasında yanmaya devam ediyordu, böyle bir hikaye olsaydı ve yazarı ben olsaydım, karakteri karşı kaldırımdaki Deniz'le tanıştırırdım. Yazar ben değildim, o yüzden hala yürüyordum. Tek başıma.

Çakmak var mı galdaş ? dedi karşımda duran taksici. Çakmak elbette vardı ama ona diyecek iki çift lafım yoktu, ceketimin ceplerinden herkesin milyonlarca kez görmüş olduğu, mavi renkli tokai çakmağımı çıkardım ve ona uzattım. Konuşmaya gerek yoktu, ona çakmak lazımdı, bende de çakmak vardı. Verdim.