Onu oyle gördüğümde kalakalmistim gerçekten. Hiç aklıma dahi gelmeyen şeyler birden aklımdan geçmeye başladı. Malum erkeklik aklı dıbına koyayım, bazen beynimiz gibimizde olabiliyor. Kendime alıkoyamiyordum. Sonra hatunum bana seslendi;

- Ne o hiç mi hayatında görmedin?
- Sadece birazcık şaşırdım benden saklamadigin için.
- Rahat bir insan olduğumu ogrenemedin mi?
- Başkalarına karşı da böyle rahatmısın?
- Hayır tabikide. Kişiden kişiye değişir.

Binler ben anadolu çocuğu bir insanım eyvallah ege taraflarına gezmeye geldim. Ama gitgide kendime onu kaptırdım. Anadolu çocuğunun kitabında yazmaz öyle açık seçik herkesle laubali olmak. inkar etmeyeceğim ben bu hatuna kısa bir sürede köpekler gibi bağlanmıştım.

O an çok Sinirlenmistim. Ne kadar belli etmemeye çalışsamda hatunumun anladı ve bana karşı şunlari söyledi;

- Sen bana karşı birseyler mi hissediyorsun yoksa ben mi yanlış anlıyorum?

O an gibmişim herseyi diyerek cesaretimi topladım.

- Evet. Halimden yeterince anlaşılmiyor mu?

Biraz kendince düşünceye dalarak,

- Bana karşı birseyler dusunmemelisin. Böylesi ikimiz içinde daha sağlıklı olur.

- Sen bana yeterince umut vermedin mi? Birlikte zaman geçirerek bile umut vermiş oluyorsun. Bunu anlamayacak kadar salak mısın?

- Ben sana umut vermek istemezdim. Özür dilerim.