Elif'e peki baban şimdi nerde dedim, şehir dışında dedi. Kızı yalnız bırakamazdım artık.O gece onla kaldım. Kız hamileydi ve ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ertesi gün kafamda planı kurdum. Kızı alıp bizim eve zütürecektim. Annem muhtemelen çıldıracaktı hatta bayılacaktı bile ama iyi kalpliydi hikayeyi duyduğunda yardımcı olacağını biliyordum. Ergenliğin getirdiği mantıksız düşüncelerle evlenmeyi hatta çocuğu bile sahiplenmeyi düşünüyordum. Elif'e artık bizim evde kalıcaz dediğimde korkudan dizleri titriyordu. Olmaz,babam hepimizi öldürür dedi. Sanki bi gib yapailecekmiş gibi korkmamasını, yanında olduğumu söyledim. Elif'le beraber gitmeden önce eve kendim uğradım. Anneme hikayeyi anlattım kadın ana yüreği önce sövdü süpürdü sonra ağlamaya başladı. Kendisi de hamileyken terk edildiği için kızın haline acıdı. Elif'i çağırdık, akşam yemeğine doğru geldi. Annemle tanıştı ikisi de sanki aralarında psişik bir bağ varmış gibi hemen birbirlerine ısındılar.
Ulan dedim olabilir mi yoksa bu kadar saçmalığa bu kadar pisliğe rağmen hala daha mutlu olunabilir mi dedim kendi kendime. Olunabiliyormuş terkedilmiş bir anne, hamile bir liseli kız ve sorunlu bir çocuk aynı masada yemek yiyorduk ve mutluyduk.