Sessizce oturuyordum 20 katlı binanın çatısında. Yağmur yağarken temizlenmesi gereken dünya hiç bir zaman solgun yüzünü gizleyemedi insanlardan. Büyük bir hüzünle başını kaldırmış yağmuru izliyordu her zamanki yaptığımız gibi. Anca bu sefer bir fark vardı. Öyle bir bakıyordu ki yağmura son veda zamanı gibiydi bana hissettirdikleri. Yağmur damlaları saçına çarptıkça yağmurun çığlıklarını duyuyor gibi yüzünü ekşitmiş ara sıra toprağı süzüyordu. Bir anda bana döndü ve "mazini hatırlarmısın?" Diye sordu. Ancak ona verebilecek tek bir cevabım dahi yoktu. Çünkü bir geçmişim dahi yoktu. Acı içinde geçen yılları vardı onun oysaki. Onu anlayamazdım hiç bir zaman. Anlamak istediğim de devrelerim yanar uzaklaştırdım. Ancak bu sefer o uzaklaşmayı seçti. 20. kattan kendini ölüme teslim etti. Son vedasını yağmura son vefasını kendine son cefayıda bana bırakıp öylece ölmek için kendini 20. kattan aşağı saldı. Hiç hareket edemedim. Çığlık atamadım. Sessizce izledim düşüşünü ve düştüğü an toprakla buluştuğu an çıkan o tok sesi duydum sadece. Ölümün o tok sesini. Yağmur kanını kanalizasyona doğru sürüklüyordu. Şimşekler çakmaya başladı. Dünya bile onun gidişine ağladı isyan etti. Ve sıram geldi başlama vaktim geldi. Atlama sıram geldi. Ölme sıram geldi. Veda etme sıram geldi. Çığlıklarımı serbest bırakma sırası şimdi. Aciz bir şekilde acısız bir şekilde toprakla buluşup ölme vaktim geldi. Bu size son vedam.