Yağmur yağdığında toprak kokmayan bir şehrin
Mazisinde ölüm hüznü zanaatinin ehli. Unutulmaz bir terk-i diyar için temrin,
Sessiz bir şafak vakti çığlıklarla geldi.

Sustu şair. Konuşmak gereksizdi. Bir daha konuşmayacaktı. Biliyordu anlamayacaklardı. Acıyordu kendisine, ölüyordu belkide, topraktan gelmişti, yine ona gidiyordu. Bir çiçekti, soluyordu belki de ?