Sevgili ÖĞRETMENiM..

Umarım ki, yazdığım bu son satırlarım size ulaşır.. Sadece kendi GÖLGEM ile değil, beni takip eden binlerce gölgelerden kaçmaya çalışıyordum daima.. Sizler beni hayatımın baharında sanarken, ben hergün bir adım daha yaklaşıyordum beni bekleyen kaçınılmaz sona.. Odamın, kasvetli soğuk duvarları şahitti bana yaptıklarına.. Hepiniz benim çocuklarım gibisiniz derdiniz ya öğretmenim, işte o an kendimden öyle bir utanırdım ki.. Ben sizin sandığınız kadar masum değildim.. Odamın duvarları suskunluğunu bozabilseydi keşke.. Haykırsaydı, burada bir çocuk masumluğunu yitirdi diye.. Çabaladım, ona direnmeye çalıştım ama çok güçsüzdüm.. Ben daha çok küçüktüm o zamanlar.. Daha fazla dayanamıyorum, bu cümleler umudunu yitirmiş ve odasının soğuk zemini üzerinde uzanıp sessizce ağlayan çocukluğumun son anıları olsun.. Bem yıldızlar kadar temiz ve dokunulmaz olamadım, gökyüzü buna rağmen yıldızları bünyesinde barındırdığı gibi beni de barındır mı..? içimdeki çocuk, kendisini asarak çoktan intihar etti hocam.. Artık sıra bende..

Sizi çok seviyorum beni af edin..
Saygılarımla DENiZ..