Sonunda onunla görüşebileceğim biz zaman ayarlayabilmiştik.
Mado da oturup birer fincan *kahve* içelim dedim beraber oysa bu daha ikinci buluşmamızdı.
Girişteki avizeler ışıl ışıldı ama birden gözlerim gözlerine değdi sanki akşamın karanlığında incin top oynayan bir sokağı aydınlatır gibiydi yemyeşil, kocaman.
imkansızı istemiştik nerden bilelim kilometrelik bir denizi binlerce kulaçla geçmek gerektiğini.
Gecemiz güzel geçti evine bıraktım fakat çok değişik duygular içindeydik ikimizde.
Aradan biraz zaman geçti gün geçtikçe yakınlaştık birbirimize açıldık artık herşey tamamdı
Ne ben kibirliydim ne o egolarının insanıydı tamamen doğaldık sahiciydik.
Nerden bilebilirdim ki sonradan gerçek depremi yaşayacağımızı, bilemedik ikimizde ama aslında olan sonu belli olan bir oyuna bile bile lades demekti.
Son görüşmeden önce bana bir kahve bardağı ve kitap ayracı almıştı.
Sonra çıkardı kolyesini verdi bana, aslında o an anladım birşeylerin olduğunu.
Kibirin ve egonun olmadığı fakat beni depremlere sürükleyen bir ilişkinin bir fincan kahveyle başlayıp aslında ne kadar güzel olduğunu zaman geçtikçe anladım...