Ertesi gün olmuştu. istemsiz suslendim o gün. Guzelce giyindim sıktım parfümü parka gitmek icin ciktim evden. Bu kez ordaydi. Uzatmadi bu kez. Şaşırmıştım canim istiyordu ama bir sey diyemedim. Hic bir sey konusmadan birbirimize baktik. Tanimaliydim onu. Adin ne senin kimsin sen dedim. Bekledi biraz gozlerime bakiyordu.
"Ben senin karanlığına careyim. Siyahina beyazim belki de. Yanlız kaldığında aradığın caddeler, gözündeki özlemim. Ben sen neyi istiyorsan oyum, ben senim" dedi. Ne oluyordu nasil icimden geçenleri soylemisti. Hakliydi o karanligi aydınlığa çeviriyordu. Içimdeki tüm ozlemler ondaydı. Kendime gelmeliydim ama zehirliydi bu madde. Zehirlemisti beni. Adin? Diye sordum tekrar.
Eylül dedi. Kulaklarımla isittigim en güzel isimdi onunkisi. Sen kimsin senin adin ne diye sormadi hic. Bekliyordum oysa. Ama sormamisti. Hic konusmadan oturduk saatlerce. Saaatine bakti bir ara gitmem lazim dedi yine. Kalkti ama bu kez öpmedi. Dokunmustu bana. Sacmaydi ama üzülmüştüm keske öpseydi.