Nihayet sabah olmuştu. Yüzümü yıkamak için banyoya gittim. Yüzümü yıkadıktan sonra durulamak için havluyu yüzüme sürtüyordum. Havluyu yüzümden çektiğimde gözüm, çamaşır makinesinin üstünde duran nota takıldı. ‘bunların seninle bir alakası yok. Olması gerektiği için yaptım. Kendi yolunu çizmelisin.’ Yazıyordu. Bizimki her ne kadar kendi yolunu çizmen gerekir dese bile hayatıma yeniden giriyordu. Bu durumdan rahatsızdım. Eşyalarımı toplayıp istanbul’a geri dönme kararı aldım ve ilk uçakla geri döndüm. Yalnız kalmak iyi gelmiyordu. Otelden edindiğim arkadaşlarımın arasında olursam olan biteni kafamdan atabilirdim diye düşünüyordum. Eve gittiğimde arkadaşlarım beni gördüğüne şaşırmışlardı. Sorun olup olmadığını soruyorlar ve bende yalnız kalmak istemediğimi söyleyip geçiştiriyordum. Evde oturmuş tv izleyip bira içerken aralarından biri bir zarfla içeri girdi. Sen gittiğin gün postayla bu geldi aradık ama telefonun kapalıydı sonra da iş telaşından unuttuk, dedi. Zarfı açtım. ‘Başaramıyorsun. Hiçbir zaman da başaramayacaksın. Kaçmak istediğin şey hiçbir zaman yakanı bırakmayacak. Ama lütfen beni karıştırma.’ Yazıyordu. Daha kötü bir ruh haline bürünüyordum. Bizimki her an ensemdeydi, beni hala takip ediyor ve ne yapacağımı benden önce biliyordu. Rengim atmıştı arkadaşlarım kötü bir şey olduğunu fark ettiler. Sebebini ısrarla soruyorlar, ısrarla cevap vermiyor, susuyordum. Dışarı çıkıp bir şeyler içme teklifinde bulundum. Durumun ciddiyetinin farkındaydılar, kabul ettiler.