12. bölüm
Kümese girdiğimde tuhaf olarak her yerin düzgün olduğunu fark ettim. Ben hastaneden çıktığımda kümes incintı ve ben toplamamıştım. Hemen yeraltına girip oranın durumunu merak ediyordum. Bir şok daha… her şey toplu bir biçimde duruyordu. Cesetlere dair en ufak bir kalıntı kalmamıştı. Eşyalar toplu ve içerisi tertemizdi. Bunu yapabilecek tek kişi bizimkiydi. Demek ki ben istanbul’da iken buraya tekrar gelmiş ve ortalığı toparlamıştı. Benim aklımı kurcalayan bunu ne zaman yapmıştı ve ne için yapmıştı. Ben iyileştikten sonra devam etmeyi mi planlıyordu. Ama olamaz ben hastanede yatarken ya da hastaneden çıktığımda burayı temizlemiş olsaydı en azından duvarlarda örümcek ağı olurdu. Cinayetlere devam etmek için olsaydı beni aradan geçen bunca zamanda muhakkak arardı. Yoksa tek başına mı devam edecekti. Sarhoşluğum geçmişti. Olayları toparlamaya çalışıyordum ama başarılı olamıyordum. Sürekli bir soru işareti kalıyordu. Gece saat iki olmuştu ve bu benim hiç umurumda değildi. Arabaya atlayıp ihtiyarların evine gittim. Telaşla kapıya vuruyordum. Yaşlı kadın uykulu kapıyı açıp ‘bu saatte neler oluyor?’ diye sordu. Bizimkinin köye en son ne zaman geldiğini sordum. Benden üç gün önce köye gelmiş ve geldiği günün ertesinde tekrar gitmişti. Gecenin ikisinde yaşlı kadını rahatsız ettiğim için defalarca özür dileyip eve geri döndüm. içim içimi yiyordu. Çok fazla emindim ki bizimki benim buraya geleceğimi biliyordu. Bu hazırlık bunun içindi ama hayır yeni bir cinayet işlemeyecektim. Bizimkine ulaşmam gerekiyordu ama ona dair tek bir iz bile yoktu. Sanki bir hayaletti ve ortadan kaybolmuştu. Tekrar arabaya binip ihtiyarın evine gitmek için arabayı çalıştırdım ama yine ani bir kararla vazgeçtim. Benim meselem için o kadının çile çekmesine gerek yoktu. Kontağı kapatıp eve geri döndüm. Sabah olmasını bekliyordum. Gözüme bir damla uyku girmemişti.