Minibüse binmek için yürüyoruz peder aradı "Nerdesin, ne yapıyorsun?" diye sordu. "Kız arkadaşımın doğum günündeyim birazdan eve geçeceğim" dedim. Kız arkadaşım kelimelerini duyunca bizimkiler sorguya çekti tabi beni. Aileme ilk ve son kez o gece bir kız arkadaşımdan bahsettim o da deniz kızıydı.

Sonrasında ondan başka hiçbir kızdan bahsetmedim aileme. Kimseyi o mertebeye getiremedim, ona layık görmedim. Göremezdim zaten. En çok değer verdiğim kişilere, sadece onu anlatabilmeliydim başkası olamazdı. Ona layık görseydim diğer kızları ayıp olurdu deniz kızına diğerlerinden bir farkı kalmazdı. Bir yandan da korktum, deniz kızını olduğu yerden başka bir yere göndermeye korktum. Bir başkasını onun yerine getirirsem ne yapacaktım? Peki bir başkası o yere layık olmasaydı ve deniz kızını tekrar oraya koymak için geç olsaydı ne olurdu? O yüzden sadece en derinlerimde sevdiğim kişinin yeri olarak kalmalıydı orası

Evine bırakırken onu koklayarak öptüm ve sıkı sıkı sarıldım. Bir şekilde bende eve gittim. Gerçekten nasıl gittiğimi hatırlamıyorum mutluluktan sarhoş olmuş gibiydim. Eve gidip yatağa yatıp olanları düşündüm. Bir anda saniyelik gelişmiş olaylardı. Planlasan anca bu kadar denk gelebilirdi her şey. Ama tesadüf olmaması da imkansızdı. Bunları düşünürken salak salak sırıtmakta ortamın gerektirdiği bir şey oldu tabi. Mesajlaşıyorduk ve uyurken "Rüyanda beni gör" demesi uyumam için bir nedendi. Sabah kalktığımda ise ondan gelen bir "Günaydın" mesajı güne en güzel şekilde başlamamın sebebiydi.