öylesine

Etrafımda yalanlar olduğunun farkındayım. Insanlar yalan söylüyor ve bazende kendileri bu yalanlara kanıyor farkında olmadan. Yalanlar hayatımızın bir parçası haline geldik ki onlara kendimiz bile inanıyoruz. Bazen bakıyorum dört bir yanıma. Yalanlar arıyorum kendime ve buluyorum da. Bazıları kendinin yalan söylemediğini iddaa ederler.Ama en büyük yalancı kendisidir. Çünkü en büyük yalanı kendine söylemiştir. Benim gibi. Neye inanmam gerektiğini bilmiyorum. Çocuk gibiyim bazen aslında çoğu zaman öyleyim. Bazen andropoza girmiş bi adamım bazense şımarık bir çocuk. Ergenlik mi bunun nedeni. Hani herseyin altına yattığımız ergenlik. Her hatamızın cezasını verdiğimiz ergenlik. Bence nedeni bu değil. Nedeni insanın kendi. insanın içinde ki cehennem. Doğru ve yanlış. Aslında kendi doğrusu ve yanlışı demeliyim. Çünkü bu yaşta kendi dogrumuzu kendimiz yaratıyoruz. Bizler masum değiliz her insan gibi. Herşeyin farkındayız ama inanmak istemiyoruz ve kendimiz yazıp çiziyoruz en baştan her şeyi. Problemim şu aslında benimde. Acele karar vermem. işin gecmesinden sonra napacağımı bilememem. Bunun sonucunda insanları üzmem. işin en gerçek yanıda bu. Üzmem ve üzülmeleri. Yakındır bazı şeyler. Ve kötüdür yakındakiler.