‘bu kağıt bende kalacak’ dedim aldım. Pek umursamadı çocuk zaten. Çıktım duman altı mekandan arabaya bindim. insan böyle şeyleri ard arda yaşayınca zamanın geçiş temposunu anlayamaz oluyor. Baktım daha saat erken. Ah ulan Ferhat dedim, sen nasıl bi kumpasa düştün. Yoldayken ferhat’ı aradım sonra 2. Arayışımda açtı. Napıyorsun aslanım hazırladın mı eşyalarını bak akşam gönderiyorum dayımın yanına seni dedim. ‘alacak neyimiz kaldı ki, bizde ne bıraktılar’ dedi . hemen geçiştirdim lafı. Neyse dedim bak akşama uyuya falan kalma unutma . ‘tamam’ dedi kapattı. Ulan dedim yiğidi yas demiri pas çürütür. Doğru valla 2 günde dağ gibi adam pıstı kaldı. Neyse başladım esra’nın ya da halime’nin( her neyse ben esra diyeceğim beyler)kağıtta yazan adresine sürmeye..