Hem içimdeki arzu hem de olayların iyice karışmaya başlamasıyla tarlaya gitmem gerektiğini hissettim. Artık korkmanın bi faydası yoktu. Zaman geçtikçe aklım daha da karışıyor ve gerçeklikten uzaklaşmaya başlıyordum. Aldım bigibleti bahçeden ve sürdüm herşeyin başladığı domates tarlasına. Zaman geçirmek için ailemle gittiğim yer, belki de korkumla yüzleşeceğim ya da herşeyin basit bir rüyadan ibaret olduğu kanısını benimseyeceğim yer olacaktı. Korkuyordum... bigibleti sürerken direksiyonun titremesinden de belliydi bu. Tarlaya vardım ve derin bir nefes çekerek girdim otların arasına. Bi yere varmalıydım. Ya da zaten olayların burayla ilgisi varsa beni kendisi çekecekti içine. ilerledim ilk gün teyzeyi gördüğüm yöne. Pis bi koku almaya başladım yaklaştıkça. tak desem tak değil leş desem leş değil. ve o tarlaya ulaştığımda bir çığlık daha patladı kulaklarımı parçalarsina ve dengemi kaybedip yere düştüm. Ses kesildikten sonra kalkmak için elimi attigim yerde bisey takıldı parmagima. Bir küp kulpu. Belki de dedim tılsımlı bir gömü olabilir. Bütün yaşananların sebebi budur. Çıkardım küpü nazikçe ve sildim üzerindeki toprağı. Bir takım işaret ve yazılar vardı ama anlamadım tabiki. Ne olursa olsun bu küpü açıp bakmalıydım. içimdeki itici kuvvet beni olaya itmeye devam ediyor korkumun esiri olup kaçmama izin vermiyordu.