çakal serkan fıkrası

Ateist bir adam bir gün ormanda geziyor ve etrafindaki güzelliklere
bakiyormus. "Evrim ne güzellikler yaratiyor!" diye düsünüp mest
oluyormus.
Birden arkasinda kocaman bir ayi belirmis ve onu kovalamaya
baslamis. Adam
bütün gücüyle kaçiyormus ama her arkasina bakista ayinin daha yaklasmis
oldugunu fark ediyormus. Dakikalarca süren bir kaçisin sonunda adamin
ayagi
yerdeki dala takilmis ve düsmüs; ayi adamin üzerine atlamis, pençesini
kaldirmis.
Tam vurmaya hazirlanirken adam "TANRIM!!!" diye bagirmis. Bir anda zaman
durmus, ayi donmus, ormandaki nehir bile akmaz olmus.
Bir anda orman kararmis ve gökyüzünden bir igib huzmesi adamin
üzerinesparlamis.
Çok derinden gelen ilahi bir ses adama: "Yillarca bana inanmadin, yaradilisi
kozmik bir kazaya bagladin, sana bu durumda yardim etmemi mi
istiyorsun?
Seni sevgili bir kulum mu saymaliyim?" demis. Adam utanç içinde:
"Biliyorum bunca yildan sonra dindar biri olmayi istemem haksizlik, ama
belki AYIYI dindar yapabilirsiniz." demis. Ses: "Peki." diye karsilik
vermis
ve igib kaybolmus. Nehir tekrar akmaya baslamis. Her sey eski haline dönmüs.
Ayi önce pençesini indirmis, sonra iki pençesini de göge dogru
çevirmis, ve
konusmaya baslamis:
"Tanrim, senin rizkinla orucumu açiyorum, hamdolsun verdigin
nimetlere."