Annem gözlerime baktı. Nemli gözleri sanki her şeyin farkındaydı. En az onun kadar tecrübeliydim gözleri okuma konusunda. Neden demesine gerek yoktu zaten her şeyi anlatacaktım. Anne dedim. 2 gündür bu konu üzerinde sabah akşam düşünüyorum. Her şeyi her ihtimali değerlendirdim. Sana bunları açıklamak konusunda inan çok istekli değildim. Seni üzmek bu dünyada isteyebileceğim en son şeylerin arasında bile yer almaz. Seni üzmek beni harap eder. Seni üzenleri görmekse beni bitap eder. Artık senin de her şeyi öğrenmenin vakti geldi. Annem o sırada gözbebeklerini büyütmüş dikkatle ağzımdan çıkan sözleri takip ediyordu. Her kelimem onun şaşkınlık katsayısını arttırır vaziyetteydi. Bense artık tereddütlerimi bi kenara bıraktım. Anne seni kimsenin üzmesine izin vermem bunu biliyorsun dedim az sonra bu dediğimin tam tersini yapacak olsam da. Hayat zıtlıklarla dolu değil miydi zaten? Zıt kutuplar oluşturuyordu bu evreni, iyi her zaman kötüyü seçer. iyilerin kazandığı kadar kötüler de kazanır. Kötülerin kaybettiği kadar da iyiler kaybeder. Belki de iyiler daha fazla kaybeder. Annem de kaybedecekti fakat daha gerçek daha yalansız daha dürüst ve daha mutlu bir hayat kazanacaktı belki de. Anne dedim lafı daha fazla uzatmadan. Tüm betimlemelerden sıyrııldım, kararını ve cevabını ve tepkisini her şeyi anneme bıraktığım o anlamsız ve kahpe cümleyi dilimin altından çıkarmayı başardım. Babam seni aldatıyor.