Bu sefer yalan söyleyecek halim yoktu. Söyleyecek yalanım da yoktu. Gerçi söylesem de annem gözlerimden okurdu gerçekleri ve beni bir kez daha dumur etmeyi başarırdı. Tamamen plan dışında gelen bu duygusal anın üzerine, annemin beni teslim eden nemli göz pınarları her şeyi artık anlatmam gerektiğinin sinyallerini veriyordu. Annemle göz kontağını kesip bir süreliğine yerdeki ekmek kırıntılarına odaklandım. Annemse benden gelecek tepkiyi süzmeye çalışıyordu. Onu daha fazla ızdıraba zorlamak istemeden bu gerçeği açıklamalıydım. Bir doktorun başarısız bir ameliyat sonrası ex olmuş hasta yakınlarına üzgünüm demesi gibi bir şeydi bu. O yüzden alıştırarak söyleme gereksinimi hissettim. Dalgın bakışlarımı ciddiyete bürüyerek anneme yavaşça odakladım ve babamın dün akşam neden gelmediğini biliyorum dedim.