Bir haftasonu akşamı Gizem mesaj attı. Buluşalım mı diye. Olur dedim. Parka gel dedi. Uzun zamandır bu mesajı bekliyordum.Çok acele etmeden evden çıktım. Biliyordum sonunu. Ayaklarım gitmiyor oraya varmadan dünyadan yitip gitmek istiyordum. Yolda bitkin durgun bir şekilde ilerliyordum.Ne kadar geç gidersem Gizem daha o kadar benim olacaktı.Ama parka varışım saniyelerden bile kısa sürmüştü sanki. Gizemi bir bankta otururken buldum.O gün bir başka güzel gelmişti bana. Belki de son kez görecek olduğumdandı. Gittim yanına oturdum.Bir şey söylemedim. Sustuk biraz. Konuş Gizem dedim. Konuyu az çok biliyorum zaten. Gizem biraz sustu.Üzgün olduğu belliydi.Ya da numara yapıyordu bilemiycem. Gizemle çoktan ayrılmıştık.Bu sadece ikimizin de artık birbirimize karışmayacağının resmi sözü olacaktı.Ben ayrılmak istememiştim Yoksa çoktan bitirirdim ilişkimizi.Çünkü ben çok önceden anlamıştım artık yürümeyeceğini. Bu yüzden topu Gizeme atmak istemiştim. Onun ayrılmasını beklemiştim.Ben ayrılırsam belki Gizemi taku takuna kaybedecektim. Belki beni gerçekten seviyordu da ben aklımdan yazıyormuşum gibi gelecekti tüm bunları.. .O yüzden Gizemin beni terk etmesini beklemiştim.Son bir şans varsa da onu ben öldürmek istememiştim. Dibine kadar Gizemle olan aşkımızı ayakta tutmaya çalışmıştım.Ama başaramadığım açıktı.Çoktan Gizemle bağlarımız kopmuştu zaten.