Bütün bu silsilenin içinde ne yapacağımı bilmez halde bekliyordum. Beşiktaşlı olmamın verdiği sabırla beklemeyi sürdürdüm. Her şey sessizleşmiş etrafta kimsecikler yok hissiyatı tüm bedenimi gondiklemeyi başarıyordu. Bense sadece öfke, kin ve nefret duygularıyla hareket ederek aile saadetimize nifak tohumları eken babacığımı uzaktan gizlice seyrediyordum. Aile saadetimiz dediysem son 9 yıldır öyle bi saadetten bahsetmek mümkün değildi zaten. Sadece kavga gürültü bazen barışma. Bazen de hiçbir şey olmuyordu evimizde. Ben kendimi tamamen kapanda hissediyordum. Hayallerim vardı ama bencilce davranamazdım. Annem benim her şeyimdi ve onu yüzüstü bırakamazdım. Derken bir bayan restauranta giriş yaptı. Arkası dönük abiye mini elbisesiyle yüzünü seçemedim. Muhtemelen güzel bi kevaşeydi. Çünkü babam annemi kolay kolay aldatmazdı. Ya da bu sadece bir varsayım. Babamı ne kadar tanıyordum ki?

Not: Champion Begibtas!