Babam tanıdık olmayan sokaklardan geçti. Peşinden ayrılmadım. Kendimi de farkettirmedim. Ulan puşt herif nereye gidiyorsun diye fısıldanıyorum kendi kendime. Sokakların bitiminde ana caddeye çıktı. Cadde tanıdıktı. Az ilerde eskiden dersanemin olduğu bina vardı. Altında da bim vardı. Bim duruyordu ama dersanem kapanmıştı. Çok anılarım geçmişti o caddede. Yolun bi tarafı restaurantlarla doluydu zaten. O restaurantların mönüleri de baya tuzluydu. Öğrenciyken en fazla çay içebilmişimdir o restoranlarda. Cadde o akşam bin bir gece masalları gibi ışıl ışıl parlarken babam fiyakalı restaurantlardan birine giriş yaptı. Ben de yolun karşısında bimin yanındaki binanın girişine babamın oturmaya hazırlandığı masayı rahat görebilecek bi yere konuşlandım.