Değildi, bu şehirde gerçek olan tek şey bendim. Geriye kalan her şey yalandı, hayaldi. Sürekli hayaller görüp kendimi mutlu etmiştim işte, artık yapamıyordum bunu.

Tedavi edilmiş bir zihne sahiptim. Her şey günyüzüne çıkıyor, bütün olanlar karşısında sakinliğimi korumaya çalışıyordum, babam da gelmemişti zaten, heyecanlanmak için bir nedenim mi vardı sanki ?

Toprağın odasına girdim, toprak yoktu, istenilende yoktu, geriye dönüp baktığımda ne istenilenle ilgili nede toprakla ilgili bir anı çarpmıyordu yüzüme. Eğer sahte olsalardı, şu anda burada olurlardı ve ellerimde gülümseyerek ölürlerdi.

Bankta istenilenle oturduğumuz gün geldi aklıma, neler konuşmuştuk onunla, neler konuştuğumuzu hayal etmiştim ? Toprak istenilen miydi ? Yanan zihin parçası kabarmaya devam ediyordu. Gerçeklerle çok hızlı bir şekilde yüzleşiyordum.